Cud ów wydarzył się w Meksyku w maju 1990, o czym pisały nie tylko katolickie środki przekazu, m.in. watykański Zenit, ale także np. „The Washington Post” (5 lutego 2002). Podkreślano, że zjawisko to w jakimś sensie potwierdzało „historyczność świętego”, o którym wcześniej nawet niektórzy duchowni wypowiadali się lekceważąco jako o „postaci mitycznej”.

Przypisywany świętemu cud dotyczył młodego Meksykanina Juana José Barragana Silvy, który w maju 1990 próbował popełnić samobójstwo. Było to po jego powrocie ze Stanów Zjednoczonych, gdy odrzucił go „własny ojciec m.in. z powodu zażywania narkotyków”. Po przybyciu do Miasta Meksyku, będąc pod działaniem środków odurzających, młody człowiek wszedł do mieszkania swojej matki na balkon, aby stamtąd, z wysokości kilku pięter, rzucić się na bruk. Matka, która to zauważyła, zdołała jeszcze chwycić go za nogę, wołając: „Święty Juanie Diego, pomóż mi”. Syn jednak wyskoczył i upadł, uderzając głową w cementową nawierzchnię ulicy. Odwieziono go karetką do szpitala. Lekarze nie mogli jednak uwierzyć, że pacjent już po trzech dniach opuścił oddział intensywnej terapii, a po tygodniu w ogóle wyszedł ze szpitala. Uznano to za „cud”, gdyż tego rodzaju obrażenia kręgosłupa kończą się zazwyczaj śmiercią.

W tym samym czasie – 6 maja 1990 - Jan Pawel II sprawował w bazylice Matki Bożej w Gaudalupe Mszę św., podczas której beatyfikował Juana Diego. W 12 lat później – 31 lipca 2002 - w tym samym miejscu ten sam papież ogłosił Jana Dydaka świętym.

Według postulatora kanonizacji ks. Eduardo Chaveza Gonzaleza cud ten pośrednio dowiódł, że Jan Dydak (Juan Diego) rzeczywiście istniał. Uznanie cudownego uzdrowienia młodego Meksykanina „otworzyło drogę do kanonizacji Indianina, która potwierdziła to, w co zawsze wierzyli ludzie w Meksyku, że Juan był świętym i pokornym narzędziem Bożej miłości”. Cudownie uratowany młody człowiek ukończył studia w dziedzinie inżynierii komputerowej i obecnie mieszka i pracuje w USA.

W sprawie „historyczności” świętego Indianina Aleteia przytoczyła też wypowiedź prałata José Luisa Guerrero z bazyliki w Guadalupe, który od dawna zajmuje się tą tematyką. Jego zdaniem krytykami idei tej kanonizacji byli w dużej mierze „antyindiańscy rasiści, którym przez głowę nie mogło przejść, że jakiś Indianin, jeden z tych, których uważali za «nic», mógłby zostać wybrany przez Boga”. Prałat zwrócił ponadto uwagę, iż o historyczności tego świętego świadczy fakt masowych nawróceń Indian na katolicyzm w XVI w. Z punktu widzenia ich poprzednich wierzeń było to coś po prostu niemożliwego. „Te liczne nawrócenia pokazują, że musiało się wydarzyć coś naprawdę niebywałego: Najświętsza Maria Panna objawiła się w Meksyku właśnie Juanowi Diego” – podkreślił ks. Guerreo.

Wskazał on także na dokument „Nican Mopohua”, napisany w używanym przez Azteków i Toleków języku nahuatl. Zawiera on chronologię objawień maryjnych i powstał wkrótce po śmierci Juana Diego w 1548 roku. „Jeszcze do niedawna nie traktowano go poważnie ze względu na jego język i formę i uważano go bardziej za dzieło sztuki niż za dokument historyczny. Tymczasem jest to «klejnot literatury indiańskiej». W pewnym sensie jego krytycy mają rację: historia (ta) jest czymś pięknym, jest jak opowieść (którą można też malować), jak opowieść o Kopciuszku, w której dobrej i pokornej osobie może wydarzyć się coś naprawdę niezwykłego i która to opowieść ma szczęśliwe zakończenie. Czy jest ona «zbyt dobra, aby była prawdziwa»?. W tym wypadku jednak jest ona i dobra, i prawdziwa, a jednym z dowodów na to jest cud z maja 1990 roku” – stwierdził prałat z Guadalupe.