W edytorialu napisanym dla dziennika „The Star” kardynał wskazał, że „osoba chora, starsza, niepełnosprawna potrzebuje pomocy w życiu, a nie w zadaniu śmierci. Nie powinna być postrzegana przez społeczeństwo jako ciężar”. Prawdziwym towarzyszeniem medycznym osobom umierającym jest opieka paliatywna. Nie jest nim natomiast „wstrzyknięcie śmiertelnego zastrzyku osobom, które [jeszcze] nie umierają, aby mogły umrzeć”. W ten sposób bowiem „każda ciężka lub nieuleczalna choroba, albo niepełnosprawność” może uczynić człowieka kandydatem do eutanazji.

Projekt likwiduje 10-dniowy okres oczekiwania między zgodą na eutanazję a podaniem śmiercionośnego środka. - Będą więc listy oczekiwania na przyjęcie do adwokatury czy na zakup mieszkania, ale nie na wspomaganą śmierć - zauważa metropolita Toronto.

Tylko jedna trzecia Kanadyjczyków ma dostęp do opieki paliatywnej, natomiast eutanazja jest gwarantowana wszystkim, łatwo dostępna i finansowana przez państwo. Tymczasem - według kard. Collinsa - gdyby wszyscy mieszkańcy kraju mieli zapewnioną opiekę paliatywną wysokiej jakości, o wiele mniej z nich chciałoby śmiertelnego zastrzyku.

Lekarze, którzy nie chcą asystować przy wspomaganej śmierci mogą w Kanadzie skorzystać z prawa do sprzeciwu sumienia. Jednocześnie mają obowiązek skierować pacjenta, który pragnie umrzeć do innego lekarza, który nie ma tego typu obiekcji.