O wybór papieża, który będzie wielkodusznie wypełniał szlachetną misję przewodniczenia w miłości zaapelował podczas Mszy św. „Pro eligendo Romano Pontifice” (w intencji wyboru papieża) dziekan Kolegium Kardynalskiego, kard. Angelo Sodano. W Eucharystii sprawowanej w bazylice watykańskiej wzięła udział większość członków Kolegium Kardynalskiego, zarówno elektorzy przyszłego papieża, jak i purpuraci, którzy ze względu na ukończenie 80 roku życia nie wezmą udziału w konklawe.

Oto tekst homilii kard. Sodano w tłumaczeniu na język polski:

Drodzy koncelebransi, dostojni przedstawiciel władz, Bracia i Siostry w Panu!

„Na wieki będę opiewał łaski Pana” to śpiew, który po raz kolejny zabrzmiał przy grobie Apostoła Piotra w tej ważnej godzinie dziejów Świętego Kościoła Chrystusa. Te słowa Psalmu 88, zabrzmiały na naszych ustach, aby uwielbiać i wznosić dziękczynienie oraz błagać Ojca, który jest w niebie. „Misericordias Domini in aeternum cantabo”: to piękny tekst łaciński, który wprowadził nas w kontemplację Tego, który zawsze z miłością czuwa nad swym Kościołem, wspierając go w jego drodze przez wieki i ożywiając go swym Duchem Świętym.

Także i my, z takim nastawieniem wewnętrznym pragniemy ofiarować siebie z Chrystusem Ojcu, który jest w Niebie, aby dziękować Mu troskliwą opieką, jaką zawsze otacza swój Święty Kościół, a zwłaszcza za światły pontyfikat, jakiego nam udzielił wraz z życiem i dziełami 264. Następcy Piotra, umiłowanego i czcigodnego papieża Benedykta XVI, wobec którego w tej chwili ponawiamy naszą wdzięczność.

Jednocześnie pragniemy dziś prosić Pana, aby przez troskę duszpasterską księży kardynałów zechciał szybko udzielić kolejnego Dobrego Pasterza swemu Świętemu Kościołowi. Oczywiście, wspiera nas w tej godzinie wiary w obietnicę Chrystusa co do nieprzemijalności Jego Kościoła. Jezus powiedział przecież do Piotra: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16,18).

Moi bracia, czytania Słowa Bożego, które właśnie usłyszeliśmy mogą nam pomóc w lepszym zrozumieniu misji, jaką Chrystus powierzył Piotrowi i jego następcom.

1. Orędzie miłości

Pierwsze czytanie przedstawiło nam ponownie słynną mesjańską zapowiedź z drugiej części Księgi proroka Izajasza, części nazywanej „Księgą Pocieszenia” (Iz 40-66). Jest to proroctwo skierowane do ludu Izraela znajdującego się na wygnaniu w Babilonie. Bóg ogłasza mu wysłanie Mesjasza pełnego miłosierdzia, Mesjasza, który będzie mógł powiedzieć: „Duch Pana Boga nade mną... Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski Pańskiej” (Iz 61,1-2).

Wypełnienie tego proroctwa zostało w pełni zrealizowane w Jezusie, który przyszedł na świat, aby uobecnić miłość Ojca do ludzi. Jest to miłość, którą można szczególnie zauważyć w zetknięciu z cierpieniem, krzywdą, ubóstwem, z wszystkimi słabościami człowieka, zarówno fizycznymi jak i moralnymi. Zauważa to słynna encyklika Jana Pawła II „Dives in misericordia", dodając: „Właśnie ten sposób i zakres przejawiania się miłości nazywa się w języku biblijnym «miłosierdziem»” (tamże, 3).

Ta misja miłosierdzia została następnie powierzona przez Chrystusa pasterzom Jego Kościoła. Jest to misja, która angażuje każdego kapłana i biskupa, ale jeszcze bardziej angażuje Biskupa Rzymu, Pasterza Kościoła powszechnego. To prawda, Jezus mówi Piotrowi: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?... Paś baranki moje!” (J 21,15). Znany jest komentarz św. Augustyna do tych słów Jezusa: „Paść owce Pana ma być dowodem miłości” „sit amoris officium pascere dominicum gregem” (In Iohannis Evangelium, 123, 5; PL 35, 1967). To rzeczywiście, ta miłość pobudza Pasterzy Kościoła, by wypełniali swoją misję posługi ludziom każdego czasu, od najbardziej bezpośredniej posługi charytatywnej, aż po najbardziej wzniosłą, posługę przedkładania ludziom światła Ewangelii i mocy łaski.

Tak to wskazał Benedykt XVI w swoim orędziu na tegoroczny Wielki Post (por. n. 3). Czytamy w nim: „Pojawia się bowiem niekiedy tendencja do ograniczania „miłości bliźniego” do solidarności lub zwykłej pomocy humanitarnej. Trzeba natomiast pamiętać, że największym dziełem miłości jest właśnie ewangelizacja, czyli „posługa Słowa”. Nie ma bardziej dobroczynnego, a zatem bardziej miłosiernego działania na rzecz bliźniego niż łamanie chleba Słowa Bożego, dzielenie się z nim Dobrą Nowiną Ewangelii, wprowadzanie go w relację z Bogiem: ewangelizacja jest największą i pełną promocją osoby ludzkiej. Jak pisze sługa Boży Papież Paweł VI w encyklice Populorum progressio, właśnie głoszenie Chrystusa jest pierwszym i zasadniczym czynnikiem rozwoju (por. n. 16)”.

2. Orędzie jedności

Drugie czytanie zostało zaczerpnięte z Listu do Efezjan, napisanego przez apostoła Pawła właśnie w Rzymie podczas swojego pierwszego uwięzienia (lata 62-63 po Chrystusie). Jest to list subtelny, w którym Paweł przedstawia misterium Chrystusa i Kościoła. O ile pierwsza część jest bardziej doktrynalna (rozdz. 1-3), to druga, do której należy wysłuchany przez nas tekst, ma charakter bardziej duszpasterski (rozdz. 4-6). W tej części Paweł uczy praktycznych konsekwencji przedstawionej uprzednio doktryny i zaczyna od mocnego apelu o jedność Kościoła: „Zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój” (Ef 4,1-3).

Św. Paweł wyjaśnia następnie, że w jedności Kościoła istnieje różnorodność darów, według wielorakiej łaski Chrystusa, ale ta różnorodność ma służyć budowaniu jednego Ciała Chrystusa: „On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego” (por. 4,11-12).

Właśnie dla jedności Swego Mistycznego Ciała, Chrystus zesłał następnie swego Ducha Świętego a jednocześnie ustanowił apostołów wśród których pierwsze miejsce zajmuje Piotr - widzialnym fundament jedności Kościoła.

W naszym tekście św. Paweł uczy nas, że również my wszyscy musimy pracować razem, aby budować jedność Kościoła, gdyż jest dla tego konieczne „zespolenie i utrzymywanie w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary” (por. Ef 4,16). Tak więc my wszyscy jesteśmy wezwani do współpracy z Następcą Piotra, widoczne fundamentem jedności Kościoła.

3. Misja Papieża

Bracia i siostry w Panu! Dzisiejsza Ewangelia odnosi nas do Ostatniej Wieczerzy, kiedy Pan powiedział do Apostołów: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12). Tekst ten jest też więc związany z pierwszym czytaniem z proroka Izajasza dotyczącym działania Mesjasza, aby nam przypomnieć, że zasadniczą postawą Pasterzy Kościoła jest miłość. Jest to ta miłość, która pobudza nas do oddania swego życia za naszych braci. Mówi nam bowiem Jezus: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13).

Fundamentalną postawą każdego dobrego Pasterza jest zatem dawanie życie za swoją owczarnię (por. J 10,15). Dotyczy to zwłaszcza Następcy Piotra, Pasterza Kościoła powszechnego. Ponieważ im wznioślejsza i bardziej powszechna jest misja pasterska, tym większa musi być miłość Pasterza. Dlatego w sercu każdego Następcy Piotra, nieustannie rozbrzmiewają słowa Boskiego Mistrza skierowane pewnego dnia do pokornego rybaka z Galilei, „Diligis me plus his? Pasce agnos meos… pasce oves meas”; „Czy miłujesz mnie więcej aniżeli ci? Paś baranki moje ... paś owce moje”(por. J 21,15-17).

Pełniąc tę posługę miłości wobec Kościoła i całej ludzkości papieże minionych lat podejmowali wiele dobroczynnych inicjatyw, także wobec narodów i wspólnoty międzynarodowej, nieustannie krzewiąc sprawiedliwość i pokój. Módlmy się, aby przyszły papież mógł kontynuować to nieustanne dzieło na całym świecie.

Ta posługa miłości stanowi zresztą część wewnętrznej natury Kościoła. Przypomniał o tym papież Benedykt XVI, kiedy nam powiedział: „Również posługa miłości jest konstytutywnym wymiarem misji Kościoła i nieodzownym wyrazem jego istoty (List Apostolski-Motu proprio „Intima Ecclesiae natura ”, 11 listopada 2012, przedmowa, por. encyklika Deus Caritas est, n. 25).

Jest to misja miłosierdzia, właściwa Kościołowi, a w szczególności właściwa Kościołowi Rzymskiemu, który według pięknego wyrażenia św. Ignacy z Antiochii, jest Kościołem, który „przewodniczy w miłości”, „praesidet caritati” (por. Ad Romanos, praef.; Lumen gentium, n. 13).

Bracia, módlmy się, aby Pan obdarzył nas Papieżem, który wielkodusznie wypełni tę szlachetną misję. Prosimy Go za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, Królowej Apostołów i wszystkich męczenników i świętych, którzy w ciągu wieków uczynili chwalebnym ten Kościół Rzymski. Amen!